Beni Asla Bırakma

Tüm insanların bir ailesi, geçmişi, umutları, geleceğe yönelik hayalleri, toplumun diğer bireyleriyle kurduğu sosyal ilişkileri vardır. Kendi yazgılarını kendileri belirler. Peki, ya daha doğmadan önce dünyaya geliş amaçları başkalarınca belirlenmiş ve hayat yolları çizilmişse? Bu dünyaya nasıl gelmiş olurlarsa olsunlar gidecekleri yön tek ve kaçınılmazsa?

Beni Asla Bırakma, 1990'lı yılların sonlarında geçen bir distopya. Kitabı okuyacak olanların heyecanını zedelememek adına konusunu anlatmadan kitabın ana temasına değinmeye gayret edeceğim.

Bu dünyaya gözlerini açmış bir insanoğlunun toplumun bir üyesi olarak tanınması ve kabul görmesi, biyolojik olarak doğal yollarla dünyaya gelmesine bağlı. Bir ailesi, geçmişini birlikte geçirdiği akrabaları, anılarını paylaştığı yakınları olması çok doğal. Kendi iradesiyle şekillendireceği bir geleceğinin olması beklenir. Tercihleriyle inşa edeceği bir hayatı yaşayacak olması da.

Tüm bu sayılanların onlar için geçerli olmadığı insanlar düşünelim. Hayata geliş amaçlarını asla değiştirmeye güçleri yetmeyecek. İnsan olmalarına rağmen topluma ait sayılmayan; insanca yetişmeleri ve yaşamaları, kalplerinde insani duygular barındıran birkaç kişinin inisiyatifiyle mümkün kılınmış. Ve her şeyden önemlisi, bir ruha sahip oldukları kabul edilmiş. Güzel sanatlarla, sporla, eğitimle ruhları yıkanmış.

Hizmet edecekleri amacı kabullenmekten başka çareleri olmadığının farkında olarak hayatlarını sürdüren bu insanlar ya normal insanlar gibi hissetmeye başlarsa ne olur? Aşkı biraz daha yaşamak adına kendilerini bekleyen sonu ertelemek hayalini kurmaya başlarlarsa? Sonu ertelemek mümkün müdür? Yoksa boş bir umuttan öteye gidemeyecek midir?

Kendileri için asla var olmayacak bir geleceğe ümit besliyor olmanın çaresizliğini yaşamak... Bu çaresizliği kabullenmek... Yitirilen her şeye dair sessiz bir isyan... Beni Asla Bırakma, sonunda yitirileceği bilinse de sahiplenilmeye çalışılan bir hayata, aşka, sevgiliye, hayallere çaresiz bir sesleniştir.